قانون واقعی کدومه

شنبه 16 مهر 1390 ساعت 9:29 | بازدید : 593 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

اگه صبح به امید یه لقمه نون حلال بخوای اتومبیل رو از پارکینگ بیرون بیاری ببینی ، یکی از همسایه های محترم ، اتومبیل مهمونه شو جلوی اتومبیلت زده چه حالی بهت دست میده .

اگه توی ترافیک صبحگاهی خیلی متمدنانه و قانونمند هنگام عبور از یک معبر تنگ ، 35دقیقه با ماشین پراید که حالا تازه از پرداخت اقساطش راحت شدی پشت سر ماشین جلویی میلیمتری حرکت کنی اون وقت ماشین های آنچنانی را ببینی که فقط با یه مقدار عبور خلاف خیلی سریع از تو سبقت می گیرن وبعد با یه لبخند معنی دار تو رو ریشخند میکنن چه حالی بهت دست میده .

اگه یه شب خسته فارغ از فعالیتهای و اتفاقات روزانه یه تلفن از صاحب خونه محترم داشته باشی ، که تو رو دعوت به واریزی مبلغ قابل توجهی به حسابش می کنه و گر نه حکم تخلیه رو خیلی زود برات پست میکنه بعد ببینی که نصف عمر کاری تو توی یه اداره سالم و پاک کار کردی ، و حالا بعد از گذشت این همه سال نه تنها یه چهار دیواری حتی کوچک از خودت نداری بلکه توان اجاره کردن همون خونه هم داره یواش یواش از دوربرت رخت بر میبنده و بعد یه سری از آدمارو میبینی که توی شرایط کاری تو فقط بعضی اوقات به ندای وجدانشو گوش ندادن ، با خونه های آنچنانی یه زندگی راحتو برای زن و بچه عزیزشون درست کردن چه حالی بهت دست می ده .

وقتی به سوپری سرکوچه میری با هزار رودربایستی و آبروداری به فروشنده عزیز میگی که فقط برای خرید چند عدد تخم مرغ 300 تومانی مراجعه کردی بعد یه آقای شیک پوش رو می بینی که سروضع ظاهریش به اندازه دو ماه حقوق تو می ارزه . صندوق ماشین 100 میلیونیشو بالا میزنه و تا جا داره خرت وپرت توش جا میده چه حالی بهت دست میده .

وقتی که به طور اتفاقی بایکی از اون آدمای قانون شکن پول دار خوشبخت ، خوش تیپ ، خوش ماشین ، خوش خونه ، خوش گذرون همکلام میشی راز موفقیتشو ازش می پرسی . یه نگاه متعجبانه بهت می کنه و بعد جواب میده ، البته که با همراه شدن قوانین نانوشته جاری به اینجا رسیدم . اون موقع تازه ازخودت می پرسی قانون واقعی کدومه ؟

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 68

تعداد امتیازدهندگان : 16

مجموع امتیاز : 16

خیلی وقتا

چهار شنبه 13 مهر 1390 ساعت 11:46 | بازدید : 645 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

خیلی وقتا ، می خوایم کاری رو انجام بدیم ولی نمی شه . خیلی وقتا اصلاً دوست نداریم کار بخصوصی را انجام بدیم و هزار جور راه فرار طراحی می کنیم که اون کارو انجام ندیم ، ولی شرایط یه طوری دست بدست هم می دن که اون کار توسط ما انجام بشه .

خیلی روزا اصلاً حوصله نداریم ولی همون روز حجم عظیمی از کارهای رنگا رنگ به سمتمون هجوم می یاره خیلی وقتا آنقدر حوصله و انرژی داریم که می خوایم تمام دنیا را فتح کنیم ، ولی اون وقتا اصلاً کاری برای انجام شدن وجود نداره .

خیلی وقتا دوست داریم هر چه زودتر دنیا را ترک کنیم ، ولی بهانه ای برای مرگ وجود نداره ، خیلی وقتا ً دوست داریم تا انتها دنیا با زندگی رفاقت کنیم ، ولی اتفاقاً جناب ملک الموت برامون یه بیلط مستقیم می گیره و اون سفارشی به در خونمون پست می کنه .

میشه خیلی وقتا اون چیزی رو که دوست داریم انجام بدیم و چیزی را که میل داریم اتفاق بیوفته . میشه خیلی وقتا اون چیزی رو که ازش بیزاریم هرگز اتفاق نیوفته ؟

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 74

تعداد امتیازدهندگان : 22

مجموع امتیاز : 22

حلقه های انفصال

شنبه 9 مهر 1390 ساعت 16:38 | بازدید : 644 | نویسنده : عباس | ( نظرات )

در باب آداب و فرهنگ معاشرت ایرانی جماعت، دید و بازدیدها و احوالپرسی ها و رفت و آمدها جایگاهی دیرینه و ریشه دار می باشند. از شب نشینی ها گرفته تا بازدید از حج برگشته ها و انواع سفرها و تولد اولاد و هزار و یک موضوع دیگر، بهانه ای می باشند تا خانواده های پر از مهر و محبت ایرانی دور هم جمع شوند و بگویند و بخندد و از دنیای زیبایی که خالق هستی به آنها ارزانی داشته لذت ببرند. بزرگان ما بخوبی به یاد دارند از شب نشینی هایی فانوس بدست و با اکوی زوزه های گرگ هایی گرسنه که حتی ارتفاع بلند و چندین متری دیوارهای برفی و یخی که معابر را قرق خود کرده بود نیز نتوانستند سد معبری جهت عبور گرم آنان از دل تاریخ گردند.

روستاهای ما که جولانگاهی از همدلی و صفا و صمیمیتی روز افزون و نشات گرفته از این دید و بازدیدها و احوالپرسی ها می باشند کماکان دارای نموداری صعودی بوده و نمونه خوبی از نمایش خانواده ای واحد به وسعت یک محدوده جغرافیایی خاص می باشند.

کم کم با افزایش نسل بشر و افزایش دلمشغولی ها و انواع و اقسام گرفتاری ها و با ورود آرام و نرم نرمک انواع متنوع تکنولوژی ها مخصوصاً اختراع آقای گراهام بل و افزایش بسیار سریع و غیر قابل پیش بینی علوم مختلف و افزایش راحتی بیشتر، کاهش سراغ هم رفتن و احوالی از هم گرفتن و دید و بازدیدها و تزریق تنبلی جزء اولین دستاوردهای این پیشرفت های بسیار لوکس و زیبا بود.

ایرانی که برای دیدن و احوالپرسی پدر و مادر خود حاضر بود با اسب و شتر و قاطر و انواع و اقسام راهزنان و سر گردنه بگیرها و جاده های آنچنانی، فرسنگ ها راه را با مشقت فراوان طی نماید تا بر دستانشان بوسه ای زند و مجدداً همین مسیر پر فراز و نشیب را برای رسیدن به خانه و کاشانه خود برگردد، با آمدن اختراع آقای گراهام بل و با یک درجه تنزل، دیدارهای فیزیکی خود را متاسفانه به حضورهایی شنیداری تبدیل نمود. که محرومیت از مصافحه و دیدن پدر و مادری که نگاه کردن به چهره آنها دارای ثواب می باشد را در پی داشت.

و اسب وحشی بظاهر پیشرفت های فن آوری های جدید، بی مهابا و به تاخت در حال حرکت به سوی آینده ای جدید بود همراه با لگدکوب و حذف کردن بسیاری از سنن و آداب و رسوم گذشته.

با به میدان آمدن وسایل ارتباط جمعی جدید، حریفی بی رقیب بنام تلفن همراه، بد جوری ترکتازی می نماید. اگر تا دیروز توسط تلفن موفق به شنیدن صدای دلبندان خود می شدیم، اینک و با چندین درجه تنزل، و با ارسال پیامک حتی موفق به شنیدن صدای ایشان نیز نمی گردیم.

آیا اینچنین احوالپرسی و سراغی از هم گرفتن با فرهنگ و مذهب ما سنخیتی دارد؟

آیا سرعتی سرسام آور در تولید و راه اندازی وسایل ارتباط جمعی اینچنینی تعریفی از پیشرفت می باشد؟

آیا ما در حال کم کردن فاصله هایم یا زیاد کردن آنها ؟

آیا ...

عباس

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 56

تعداد امتیازدهندگان : 14

مجموع امتیاز : 14

سفیر

چهار شنبه 6 مهر 1390 ساعت 14:22 | بازدید : 910 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

روز كه گذشت سالروز شكستن محاصر آبادان بود . هر چه سعي كردم كه خيلي جدي مطلبي در اين مورد پست كنم ، قلمم ياري نكرد ، بي خيالش شدم ، توي مسير برگشت به خانه قسمتي از ذهنم معطوف به رانندگي و ترافيك عصرگاهي بود و قسمتي ديگر كلاً درگير آبادان بود . آخر از وقتي كه جنگ شروع شد ، خواسته و ناخواسته ما درگير مسائل جنگ شديم يكي از مهمترين آنها به واسطه نزديكي محل زندگي مان با خوزستان آمدن برو بچه هاي خوزستان به زادگاه مان بود . توي اين گيرو دار نقش بچه هاي آبادان از همه پر رنگ تر بود . اين بود كه ما با آنها دم خور شديم . حالا بماند كه پدر بزرگ مان كارمند پالايشگاه آبادان بود و به واسطه چند سال زندگي مادرمان توي آبادان خود مان را زوركي به آبادانيها چسبونده بوديم . البته كه تيم مورد علاقم صنعت نفت آبادانه ، اصلاً ولش كن ، خيلي حاشيه رفتم ، بابا من عاشق آبادانم ، آباداني نيستم ، ولي اگه نگاههاي معني دار خانواده نباشه ، هر سال تعطيلات نوروز ميروم جنوب غربي ترن نقطه ايران ،همانجا كه بهمنشير داره و توي آن يك عالمه كوسه هست كه وقتي سرهاشون را از آب بيرون مي آورند ، يك عينك ريبن به چشماشون زدن كه موج شناورها آنها را اذيت نكنه . همانجا كه به تازگي يك سفير فرستادن سرزمين ژرمنها تا با رئيس باشگاه بايرمونخ وارد مذاكره بشود . جهت آموزش و ياد دادن فوتبال ناب آباداني كه حالا ديگر توي برزيل اين سبك فوتبال جا افتاده است . از خبرهاي واصله معلوم شده كه بايرمونيخ قرار است با تمام ستاره هايش وقتي هوا يك خورده ديگر خنك شد . جهت آموزش و يك اردوي يك ماهه وارد فرودگاه آبادان بشود . ماموريت بعدي كا حميد تاسيس انجمن لاف زنهاي آباداني مقيم آلمان است . كه اين مهم نيز با موفقيت انجام شد. سفير لاف زنمان رفته تا ژرمنهاي نژاد پرست را كه حالا دوباره صليب شكسته را پيشوني خودشان قراردادنند و دوباره مي خواهند دنيا رو فتح كنند غافل گير كند . به گمانم همين امروز از آلمان برگشته ، اگه همين حالا فركانس تلويزيون را عوض كني و آن را روي شبكه زد – دي - اف آلمان تنظيم كني متوجه ميشوي كه ژرمن هاي مو طلايي آديداس ها را از پاهايشان درآوردن و به جاي آن دمپايي آبري انگشتي به پا كردن . و جلوي رايزن فرهنگي آبادان صف كشيدن تا از ثبت نام عينك ريبن جا نمانند . حالا حسابش را بكنيد ميليونها يورو به واسطه صادرات عينك ريبن و فروش شعبه هاي سمبوسه و فلافل راهي بانكهاي آبادان مي شود و اقتصاد شكوفاي آن خطه شكوفاتر مي شود . اينجوري ديگر نماينده شهر توي مجلس خودش را به زحمت نمي اندازد و هي دم به دقيقه حنجره اش را پاره نمي كند كه بابا جنگ شهر را ويران كرده يك خورده بودجه بيشتري براي باز سازي بدهين . اصلاً بعد از اينكه يك مقدار از آن پول ها را خرج ساختن يك تسويه خانه مدرن كردن تا كل آب بهمنشير قابل آشاميدن باشد و از شر اين آب كه توي تابستان حال آدم را به هم ميزند خلاص بشوند. و مشكل صادرات آب به كشور دوست و برادر كويت حل شود ، مابقي را حواله ميكند بانك هاي تهران تا خرج ساخت اتوبانهاي دوطبقه بشود . بابا ايول حميد عجب سفيري بودي . با يك تير هزار نشانه را زدي كه من فقط چند تاي آنها را به خاطر اينكه ريا نشود گفتم .

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 55

تعداد امتیازدهندگان : 16

مجموع امتیاز : 16

روزای دیگه

چهار شنبه 30 شهريور 1390 ساعت 17:29 | بازدید : 691 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

گاهي اوقات فكرمي كني توي لوكيشني كه قرار داري بدترين حالت ممكنه و از اين بدتر نميشه . مثلاً وقتي كه مدت دو سال اجباري ( سربازي ) را طي ميكني ، هر شب يواشكي به دور از چشم همقطارات روي ديوار آسايشگاه چوب خط مي كشي و حواست شش دونگ به تقويمه ، همش خدا خدا ميكني تا اين دو سال لعنتي هر چه زودتر تموم بشه ، وقتي كه چند سالي از آن روزاي سخت ميگذره دلت واسه اون روزا تنگ ميشه و هي دنبال رفقاي سربازيت ميگردي . يا وقتي كه توي گوشه يه اتاق نه متري با چندتاي ديگه درس ميخوني اولش احساس خوبي داري ولي اون سال آخر هي خداي خدا ميكني كه زودتر درسارو پاس كني و از گوشه خوابگاه نجات پيدا كني . ولي بعد از اينكه از دانشگاه بيرون اومدي تازه مشكلاتت هزار برابر ميشه . دلت براي گوشه دنج خوابگاه تنگ ميشه . و هر وقت خونه واده محترم صداي اعتراضشون دراومد ، كه بابا توي خونه پوسيديم اونا رو سوار ميكني يك راست ميري دور و بر دانشگاه ، هي با حسرت و دلتنگي به ساخته موناي خوابگاه نگاه ميكني . و يا خيلي چيزاي ديگه ، راستي چرا خيلي دوره ها چند سال بعد از تموم شدنشون شيرين و زيبا ميشن ؟ چرا ما همون لحظه حتي توي سخت ترين حالت شاد نيستم و اين شادي را به چند ساله ديگه موكول ميكنيم ؟

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 52

تعداد امتیازدهندگان : 14

مجموع امتیاز : 14

امپراطوري من

سه شنبه 29 شهريور 1390 ساعت 8:34 | بازدید : 836 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

اصلاً نمي خواستم مطلبي پست كنم . يك مدت بود كه نمي توانستم عكسي را در وبلاگ آپلود كنم . امروز صبح بعد از مدتها آزمايش كردم و اين عكس را كه فكر كنم ديوان مدائن و يا طاق كسري است . به طور تصادفي انتخاب كردم . بعد نظرم را جلب كرد . گفتم چيزي جهت شرح عكس فوق بنويسم . اطلاعاتم در مورد آن محدود بود . در حد اينكه مدائن پايتخت امپراطوري ساسانيان بوده ،ساسانيان به نيمي از دنياي آن روز حكومت مي كردند . اينكه طاق كسري يكي از كاخهاي شاهان ساساني بوده . اينكه در حال حاضر اين عمارت در محدوده جغرافيايي كشور عراق امروزي است كه زماني بخشي از ايران بوده . اينكه فرش بهارستان كه جناب عمر آن را تكه تكه كرده و هر تكه اي را به مجاهدي داده در تالار اين قصر بوده . اينكه خيلي از جنگهاي ايران با امپراطوري رم در چند كليومتري اين كاخ بوده ، اينكه حادثه تاريخي كربلا همين نزديكها بوده .اينكه اين كاخ بعد از فتح ايران بدست مسلمانان ضرب المثل بيان عبرت مي شود . و راستش رابخواهيد همين اينكه آخر قدري حواسم را معطوف كرد . نگاهم را عميق تر كردم . از ابزارهاي لازم جهت بهتر ديدن عكس فوق استفاده كردم . با خود تصور كردم دوران شكوه و جلال اين عمارت را زماني كه شاهنشاه بزرگ ايراني با ريشهاي فرفري وبه روي تختي كه شكوه جلال آن هر بازديد كننده اي را تا مدتها انگشت به دهان ميكرد . خسرو پرويز را كه خوابهاي فراواني براي شيرين ديده بود . و باز خسرو پرويز را كه با غرور فراوان و با تحقيري مثال زدني سفير عرب زبان امپراطوري نو پاي اسلام را راند .ازآن همه شكوه جلال چيزي به جزء ويراني باقي نماده است . راستي خانه اي كه ما براي تهيه آن دست به هر كاري مي زنيم به نيمي از يكي از اطاقهاي اين تالار مي شود . محدوده قلمرور امپراطوري ما چه اندازه است ؟ آيا نيمي از دنيا امروز را در بر مي گيرد؟

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 51

تعداد امتیازدهندگان : 17

مجموع امتیاز : 17

اگه روزی .....

چهار شنبه 23 شهريور 1390 ساعت 9:13 | بازدید : 573 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

اگه روزي احساس كردي، دنيا روي سرت خراب شده و يا دنيا با تمام جنگولك بازيش به انتها رسيده ، هيچ چيز سرجاش نيست ، پول نداري ، قرارداد اجاره منزل تموم شده ، يه پول گنده بايد تهيه كني تا صاحبخانه محترم كه آدم بسيار نازنيني دست از سرت ، كه حالاديگه تك تك ، تار مويي توش پيدا ميشه برداره ، اقساط چندين بانك كه با يك مقدار كلاه برداري يك مقدار التماس اخذ كردي عقب افتاده ، تماسهاي تلفني ضامنهاي بخت برگشته كه با كنايه هاي نيش دارشون امان از ايمونت برده و هزار و يك جور فيش آب و برق و تلفن از نوع ثابت و همراش به اضافه صورتحساب هفت رقمي گاز ، كه حالا ديگه به تو فرمان ميده كه شب هاي زمستون بايد مثل بيد بلرزي و حتي يك ساعت شومينه را روشن نكني ، روي پيشخون بانكها معطل چند عدد چك پول پنجاه هزار تومني است ، كه حالا حكم هزار تومني سالهاي نه چندان دور را داره . با اينكه دولت محترم لطف كرده و يارانه نقدي رو به حسابهاي خالي از صفر ريخته . ولي قبل از اينكه صرف پرداخت اينگونه هزينه ها بشه جهت خريد چند كليو گوشت يخ زده برزيلي شده تا سفره هاي شام يه خورده رنگي كنه . اگه اعضاي متحرم خونه و سپه سالار عزيز آشپزخونه هر شب روي اعصابت تمرين نظام جمع كردن اون موقع است كه بايد به سومالي فكر كني ، نه به گرسنه هاش ، بلكه به دزدان درياييش كه چندين ماه تو را در بدترين دخمه هاي هتل گونه اش زنداني كردنند .

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 53

تعداد امتیازدهندگان : 14

مجموع امتیاز : 14

رفتارهاي شرم

سه شنبه 22 شهريور 1390 ساعت 16:22 | بازدید : 780 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

تا حالا براتون اتفاق افتاده يه كاري كنين بعد از مدتي از كرده خودتون پشيمون بشين و از ته دل آرزو ميكردين كه اي كاش اون روز اين كارو نمي كردين و يا اين حرفو نمي زدين . آدما ايي مثل من گاهي اوقات رفتارهايي از خودشون بروز ميدن كه اگه خداي ناكرده ، روم به ديوار ، گوش شيطون كر چششاش كور ، بعد از هزاران سال يه مقدار عقلشون رشد كرد ، از كردار شون شرمنده مي شن و توي خلوت خودشون وقتي بهش فكر مي كنن سرشون پايين مي ندازن ، راستي اگه يه روزي ما به خاطر رفتارهاي ناهنجارمون بخوايم سرمونو توي شكم مون كنيم ، روزي چند هزار بار بايد اين كارو تكرار كنيم ؟

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 44

تعداد امتیازدهندگان : 15

مجموع امتیاز : 15

انسانها نمرده اند

سه شنبه 23 فروردين 1390 ساعت 10:5 | بازدید : 791 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

لطافت هواي فروردين وادارم كرد ، به ياد روزگاران جواني ، البته روزگاران جوانتر از امروز ، خود را به دامن طبيعت برسانم ، همراه پسران و همسفرم هميشگيم راهي جنگل هاي شيان شدیم ، ماشين را پارك كرده به سمت ارتفاعات جنگل به راه افتاديم ، نم نم باران شروع به باريدن كرد ، مسير حركت تا قله تبه شيان بسار سحر انگيز و دلربا شده بود ، صداي پرندگان همراه صداي پيچيدن باد در لابه لاي درختان ، با باريدن نم نم باران طراوت و تازه گي بهار را چندين برابر كرده بود . پسران سرمست از بازيگوشي هاي كودكانه پيشاپيش ما با لجبازيهاي گاه به گاه و قهرهاي و آشتي هاي زود به زود ، خاطرات روزهاي بچگيمون را زنده ميكرد. شدت باران هر لحظه بيشتر و بيشتر ميشد . چتري را كه طبق عادت هميشگي همراه داشتم باز كرده و سكان هدايت آن را به سپه سالار سپردم ، پسران را وادار به تمكين و دعوت به آمدن به زير چتر خانواده كردم . حالا ديگر شدت باران به حدي شده بود كه در كمتر از يك دقيقه كاملاً خيس شده بودم . دوست نداشتم كه برگردم . زندگي و كار در شهر پر از دردسري مثل تهران كمتر همچين فرصتي فراهم مي کرد كه قدري به فكر حال هواي خودم باشم . پس ادامه دادم ، خيالم از طرف بچه ها راحت بود كه زير چتر خانواده آسيبي نمي بينند ، بچه كه بودم تشويقم مي كردند كه زير باران بهار راه بروم ، به اصطلاع مي گفتند كه باران بهار آدم را جوان ميكند . مثل اينكه راست مي گفتند . اخه چنان چابك زير سيلي از باران به طرف بالاي تپه پيش ميرفتم كه آنگاري چهارده و پانزده ساله هستم . آن بالا كه رسيدم شدت باران چند برابر شد . جماعتي كه زير اندازهاي خود را پهن كرده بودنند . همگي بساط شان را جمع كرده راهي پايين جنگل شدند. ما هم بعد از گشتي مختصر راه برگشت را پيش گرفتيم . اتومبيلي جلوي پايم ايستاد ، سپاسگزاري كرده و گفتم ميخواهم پياده زير باران قدم زنان بروم ، شك نداشتم زير لب ديوانه خطابم كرد . دومين اتومبيل ، سومين ، و همينطور هر اتومبيلي كه از كنارمان رد ميشد ما را دعوت به سوار شدن ميكرد و ما همچنان با سپاسي امتناع ميكرديم . به ياد شب هايي مي افتادم كه به دليل شرايط كاري مجبور بودم دير وقت به منزل برگردم و گاهاً پيش مي آمد كه وقت هاي زيادي را منتظر ماشين كنار خيابان و بزرگراه مي ایستادم ، با چشماني ملتمس به رانندگان خيره ميشدم و با زبان بي زباني التماسشان مي كردم كه تا مسيري ، راه من را كوتاه كنند. ولي دريغ ....! در نهايت غرغركنان پياده به راه مي افتادم ، با تاسف كه چرا اينقدر با هم نامهربان شده ايم ، چرا انسانها گم شده اند ، چرا گورستان انسانيت پر از گورهاي بي نام نشان شده . در همين افكار بودم كه به اتومبيلم رسيدم ، حالا شك نداشتم هنوز انسانها نمرده اند . هنوز مهرباني در لابه لاي زندگي پر از زرق و برق امروز مي جنبد و گاه به گاهي خود نمايي مي كند . هنوز گورستان انسانيت براي پر شدن زمان زيادي را طلب مي كند .

داريوش

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 61

تعداد امتیازدهندگان : 19

مجموع امتیاز : 19

آخرین روز

دو شنبه 1 فروردين 1390 ساعت 1:14 | بازدید : 827 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

آخرین لحظات دهه هشتاد است . تازه به یادم افتاد که به رسم مطبوعات نویسان یک مطلبی به عنوان حسن ختام سال 1389 و یا به عبارتی دهه هشتاد شمسی بنویسم ، گرچه بضاعت ما در حد سال نامه و یا ویژه نامه نوروزی روزنامه ها و مجلات نیست ولی بهتر دانستم که در این لحظات که همه پای سفره تکراری هفت سین نشستن و زیر لب و یا توی ذهن و افکارشان آرزوهای زیادی برای سال آینده طلب می کنند . یه چیزی بنویسم . البته این موضوع اعتراض سپه سالار آشبزخانه را در بر دارد و من هم ادای آدم هایی که عاشق کارشان هستند را در می اورم . گرچه همه ساله از اوایل اسفند حال هوایم عوض میشود و وارد فصل زیبای و دوست داشتنی که آن را بهتر از همه فصل ها دوست دارم نزدیک میشوم . باید اعتراف کنم که دوست دارم همه روزهای سال بهار باشد . اصلا باید بگویم اول بهار بعد هم بهار اگر فرصتی باقی ماند تابستان ولی پاییز اصلاً نه و شاید یک مقداری از روی ناچاری زمستان . باید امیدوار بود که به زودی روان شناسی فصل ها مثل روان شناسی رنگ ها انواع اقسام طلع بینی های چینی و هندی و .....هم باب شود شاید روحیات بند برای خوانندگان عزیز بهتر روشن بشه .که مثلاً ایشان یعنی خود بنده به واسطه اینکه عاشق اعتدال بهاری است پس انسان معتدلی است . ویا چون ازپاییز بی زار است پس از خواب و یا این جور چیزها بی زار است و سردی زمستان نشان دهنده این است که سردی روابط به روی شخصیت ایشان تاثیر منفی می گذارد .امیدوارم که هر چه سریعتر این قسم روان شناسی هم بابت شود و یا اگر هست ما را در جریان آن قرار دهند . د ر هر حال امیدوارم که دهه نود ده سال شادی ، آگاهی و تعالی برای همه انسان های ساکن در کره خاکی زمین باشد . تاسال هزار و سیصد و نود بدرود .

داریوش

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 67

تعداد امتیازدهندگان : 19

مجموع امتیاز : 19

آخرین ستاره

سه شنبه 11 اسفند 1389 ساعت 8:0 | بازدید : 785 | نویسنده : عباس | ( نظرات )

پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال پنج سال

مدت زمان آشنایی کاظم فرامرزی تا لحظه شهادت سید سعید حسینی در بیست و یک سالگی اش بود. پنج سال دوستی با فراز و فرودهایی فراوان. ارتباطی پاک و رابطه ای دوستانه و یا بعبارتی مرید و مراد، عاشق و معشوق و بسیار کمرنگ می توان گفت رابطه فرمانده و رزمنده. پیدا کردن یک عنوان برای نامیدن این ارتباط عاطفی اندکی سخت می باشد.

از آنجا که دلدادگی عجیب و پیچیده اینچنینی بر نویسنده نیز مکتوم می باشد، قلم لنگ می زند و کمی جا می ماند.

آشنایی و ارتباط کاظم با خلقیات و رفتار و روحیات تعداد زیادی رزمنده و شهید در کوره معنوی هشت سال دفاع مقدس، از او فردی دارای تجارب فراوان ساخته بود. علاقه و عطش فراوان فرمانده به این نوجوان شکارچی تانک، شعله ای بود که خرمن در مسیر باد کاظم را به آتشفشانی جاری تبدیل نموده بود. کاظم گه گاه تاب و تحمل را از دست می داد و نسبت به سعید شدیداً ابراز محبت و علاقه می نمود و عنان کتمان را در قالب بیان پاکترین جملات، از دست می داد. واکنش سعید با روحی بلند و آسمانی و متمسک به روح جدش حسین بن علی^ع، در عین حفظ ادب و احترام و نزاکت، سکوت بود و به آرامی و نرمی و بسیار عادی و روان همچون آب گذر و عبور می کرد و برخورد سردی داشت. این سکوت ها و این حجب و حیاها کاظم را به آتش می کشید و روز به روز کاظم را شیفته و دیوانه سعید، این عارف نماز شب خوان می کرد.

کاظم تمام هم خود را بر کسب فضایل اخلاقی و معنوی از چنین تک ستاره ها و شقایق هایی با عمر کوتاه استوار نموده بود و خود را بعلت عدم استفاده از وجود پاک و نازنین شهدای قبلی بسیار سرزنش و ملامت می نمود. ظاهراً گمشده خود را در قامت رعنای سعید یافته بود و خود را موظف به الگو برداری و استفاده کامل از اخلاقیات این آخرین بازمانده از قافله شهدا، در این شهیدِ روزهای آخر جنگ می دانست. زمانی که سعید در مقر خیبر وصیتنامه شهیدی را خواند که وجود خارجی نداشت، برآیند حرکات و سکنات سعید در حال ارسال یک پیام بود و کاظم که شدیداً در حال رصد روحیات و نور بالا زدن های سعید بود، هشدارهایی روح عریان کاظم را تازیانه باران کرده بود: میخ های ضخیم کوبیده شده، از زمین کنده شده و طناب های قطور نخ نما شده اند و شمارش معکوس عروج آغاز شده است و مدت زمان اندکی برای پایین نگهداشتن این روح آسمانی و جا مانده از قافله ارواح طیبه شهدا باقی مانده است و عنقریب این پرنده سبکبال بر سر سفره جدش خواهد نشست.

سیگنالهای دریافتی در وجود کاظم به یک جمله ختم و ترجمه می شد: سعید بزودی شهید خواهد شد سعید بزودی شهید خواهد شدسعید بزودی شهید خواهد شدسعید بزودی شهید خواهد شدسعید بزودی شهید خواهد شد.

خود خوری های کاظم جنگل روحش را به تلی از خاکستر تبدیل نموده بود و او احساس می کرد دشنه سرخ ثانیه شمار، بی مهابا قلب زمان را شکافته و چقدر سریع به تاخت به پیش می رود. و روح عصیانگرش فریاد می زد: خواهش می کنم

التماس می کنم خواهش می کنم التماس می کنم خواهش می کنم التماس می کنم زمان را متوقف کنید روح من از این اقیانوس پاک و زلال هنوز سیراب نشده است اندکی مهلت دیگر اندکی مهلت دیگر اندکی مهلت دیگر.

سید سعید حسینی، سید و آقایی دلاور از رزم آوران بهشت، سعیدی سعادتمند، با مولایش حسین^ع حسینی شد.

آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه آه

به یکباره کاظم فولاد مردی که در شهادت برادرش خم به ابرو نیاورده بود، ذوب شد و فرو ریخت، شکسته شد و پیر شد. کسی که تا آن زمان، اشک شمع وجودش را ندیده بودند، خون گریست. از فرمانده وقت تیپ، حسین کلاه کج، دستور آمد که جهت بند زدن تکه پاره های روح مجروح و خسته اش، سریعاً منطقه را ترک نماید.

خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من خدای من

کجای رفتارهایم غلط و اشتباه بوده است؟ تمام تئوری های برقراری ارتباط با بچه های رزمنده جواب داده است چرا این تئوری فقط در مورد سعید جواب نداد؟ ( جواب خوبی خوبی است و جواب بدی بدی- از هر دست که بدی از همان دست می گیری- در اپتیک زاویه تابش همیشه با زاویه باز تابش برابر است... ) ساعت ها با خود ستیز می کرد، دعوا می کرد کجای راه بیراهه بوده؟

من که با پیروی از حدیث امام معصوم ^عجلو رفته بودم( هرگاه خواستی بدانی که تا چه اندازه مخاطب به تو علاقمند است ببین تو او را تا چه میزان دوست داری) .

کاظم شب و روز خود را ملامت می کرد که کجای این تئوری راه را اشتباه پیموده است و به خود قول داد من بعد تمام آن تئوری های بی اساس را بدور خواهد ریخت.

مدتی بعد، منوچهر ابراهیمی خود را به کاظم رساند. آقای ابراهیمی ظاهراً قصد بیان مطلبی را دارید؟ منوچهر که سر خود را پایین انداخته بود و این پا و آن پا می کرد و با انگشتان دستش بازی می کرد و با کلی من و من و با بغضی در گلو تپیده گفت: حامل یک پیام هستم، سعید قبل از شهادتش گفت: "به کاظم بگو شیفته و عاشقشم "

عباس

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 34

تعداد امتیازدهندگان : 12

مجموع امتیاز : 12

سروش پسر

9 اسفند 1389 ساعت 13:43 | بازدید : 805 | نویسنده : | ( نظرات )

شايد براي نوشتن سن وسالم كم باشه ، ولي علاقه به نوشتن دارم ، نمي دونم شايد اين علاقه را پدرم در من ايجاد كرده باشه ، اصلا ً نسبتي با داريوش ندارم ، چي من پسر داريوش هستم ، مي خواهي بگي كه پارتي بازي شده .يك بچه رو ميخوان تويه آسمان آگاهي به زور اينك پدرش مدير وبلاگه جا بزنن . پس لو رفت ، باشه اعتراف ميكنم . من سروشم . فرزند داريوش ، مدير وبلاگ آسمان آگاهي ، آره مي دونم اون بيچاره نه اينك هيچ جا تحويلش نمي گيرند . اومد يك وبلاك مفت و مجاني طراحي كرده و اسم خودشو مدير وبلاگ گذاشته . بابا خدانكنه آدم كمبود پست و مقام و اينجور چيزا داشته باشه ، دست به يه همچين كارايي ميزنه ، بعدش پارتي بازي ميكنه . فكر ميكنه خيلي زرنگه ، ولي جون من اين چيزا رو بهش نگين ، آخه خيلي زود رنجه ، از اينكه كسي ضعفاشو بهش بگه ، زود جوش مي ياره ، حالا خودتون فكر كنيد بشنو كه پسر جون جونيش گفته ،پدر داريوش كمبود و يا نه عقده پست و مقام ، مديريت ، دستور دادن به اينو اون را داره . و مي خاد ژست مديرا و رئيسا را دراره كه پارتي بازي مكنن و بچه هاي بي سوادشونو ، توي يك جاي حساس قرار ميدن و بعدش حقوق ميليوني براشون تعريف مكنن . ولي به خدا ما اينجا قرار نيست پولي بگيريم ، البته يه ذره شك كردم ، نكنه پدر يه پولي بابت من ميگريه و صداشو درنمي ياره . حالا اگه اين كارو بكنه نوش جونش . من فقط ميخوام بنويسم . البته نه مثل اين نوشته كه همشو پدر داريوش نوشته . بخدا قول ميدم با همون حال و هواي بچگيم با اون جملات پر از .... بنويسم . شايد يه جورايي بنيان گذار كانون نويسندگان كودك و نوجوان آسمان آگاهي باشم كه از همسن وسالاي خودم تشكيل بشه والبته مثل من يه كسي را توي آسمان آگاهي داشته باشن كه پارتيشون بشه .

نويسنده پدر داريوش

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 71

تعداد امتیازدهندگان : 19

مجموع امتیاز : 19

ریبن

یک شنبه 1 اسفند 1389 ساعت 13:52 | بازدید : 1012 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

حكايت عينك ريبن و دمپایي ابري آباداني ها سالهاست كه ورد زبون خيلي ها شده ، البته اين از محاسنات جنگه كه فرهنگ برو بچه هاي آبادانو به دورترين نقاط ايران برده .

واسه همين اگه رفتي نزديكاي مرز پاكستان و ديدي كه آقا پسراي اون منطقه سمبوسه بدست و دمپایي ابري به پا دارن توي خيابونا قدم ميزنن زياد قيافت مثل علامت سئول نشه .

حالا ديگه همه ميدونن كه اگر یه نفرو اون ور خيابون ديدن كه موهاش فوكلي و يه پيراهن كنز پوشيده عينك ريبني به چشماش زده ، بدون اينكه لازم باشه آزمايش خون بده ُ گروه خونيش ال –اف .

خیلي زود به طرفش ميرن كه يه جورایي سر صحبتو با اون باز كنن آخه اونا شيرين زبونترین لاف زناي دنيا هستند. ميگن دروغگو دشمن خداست ولي اگه كفر نباشه لاف اونا نه تنها اونارو دشمن خدا نميكنه بلكه كلي با خداي خودشون رفيقند انگار خدا يه جورایي از لاف اونا دلگير نميشه آخه خدا ميدونه كه اونا چرا لاف ميزننه.

چهارشنبه هفته پيش دزد نابكار زد به ماشينم و از اون همه وسايل داخل ماشين يك راست رفته بود سراغ عينكم كه روي اون آرم ريبن خودنمایی ميكرد . انگاري وقتي اونو به چشماش زده لاف اومده سراغشو همه اون چيزایي كه تو ماشين بوده رو بي ارزش و ريز ديده . اينم از محاسنات عينك ريبن كه آدما وقتي اونو استفاده ميكنن همه چيز دنيا توچشماشون بي ارزش مياد. البته اگه اصل باشه .

واسه همين بود كه گوشي تلفنو ورداشتمو شماره حمید و كه از بچه هاي دوستداشتنی ذالفقاري گرفتم اونو تو جريان سرقت ناجوانمردانه اتومبيلم گذاشتم .

اخ ، كه چه حالي داشت وقتي خبرو شنيد .آه سردي كشيد و پيشنهاد داد اصل خبر را براي تير اول آبادان نيوز ارسال كنم . و توي جلسه انجمن لاف زناي آباداني مقيم طهرون پيشنهاد با قید دو فوریت بده كه اون روزو چهارشنبه سيا نام گذاري كنن . دست آخر برا دلجويي از من گفت خودش منو جهت تحويل فوري يك فقره عينك ريبن ثبت نام ميكنه . خدا كنه اين لاف آخريش راست باشه آخه ميخوام دنيارا از پشت عينك ريبن تماشا كنم .

داريوش

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,

امتیاز مطلب : 39

تعداد امتیازدهندگان : 13

مجموع امتیاز : 13

توهم مالکیت

یک شنبه 1 اسفند 1389 ساعت 11:15 | بازدید : 898 | نویسنده : داريوش | ( نظرات )

برداشت اول :

آنهائي كه در دنياي آگاهي اينترنت سير و سلوكي دارند. نام شركت گوگل را شنيده اند ، از باب موتور جستجوگری كه در كسري از ثانيه ميليون ها رديف اطلاعات را در جلوي ديدگان قطارميكند. و يا امكانات آموزشي و كه در اختيار كاربران قرار ميدهد . يكي از اين امكانات نرم افزار گوگل ارت (googel earth) است . اينكه اين نرم افزار چيست و كارايي آن براي كاربران چگونه است ، درحوصله اين نوشتار نمي گنجد . آنچه جالب به نظر مي رسد. اینست که اين نرم افزار كمك ميكند كه در دنياي مجازي بدون اينكه گذرنامه ويا ويزاي ورود اخذ كني به هرنقطه در هر كشوري كه بخواهي سفر كني . همين كه داشتم با گوگل ارت به اين ور و اون ور دنيا سرك مي كشيدم ، به ذهن آمد بعد از چندين سال دوري از زادگاهم سري به آنجا بزنم . موس را حركت دادم تا آسيا نمايان شد . ايران را جستجو كردم و از فراز سلسله كوه هاي سر به فلك كشيده زاگرس خود را به دامنه كوه برآفتاب رساندم . تمام جزييات روستا مشخص بود حتي خانه اي كه در آن بدنیا آمده بودم . شگفت زده شدم درست مانند اوايل دهه پنجاه كه براي اولين بار تلويزيون به خانه ما راه پيدا كرد ، دايي زاده هايم كه زودتر با اين اعجوبه قرن آشنا شده بودنند در مقابل سئوال من كه اين همه آدم چطور توي اين جعبه به اين كوچكي جا شده اند . پاسخ دادند: خيلي راحت است اگرشما هم بخواهي میتواني با سرعت هر چه تمام تر با سر به سوي درب جعبه بروي آنگاه خودت را درداخل آن مي بيني . پسرك ساده شهرستاني هم همين حركت را تكرار كرد ، نتيجه معلوم بود قهقهه خنده براي آنها و درد شديد سر براي من . و يا مثل شنيدن اولين زنگ موبايل از گوشي يك دوست هم دانشگاهي و اينكه با تعجب نظارگر اين باشي كه اين تلفن اصلا سيم ندارد و هر جا كه بخواهي مي تواني آن را همراه خودت ببري ، امروزه سرعت رشد تكنولوژي آنقدر زياد شده كه اگر بشنويم دوربين فيلم برداري اختراع شده كه ميتواند حوادث و رويداد هاي 1000 سال پيش را ضبط كند و در معرض ديد ما قرار دهد. اصلا تعجبي ندارد.

داشتم مي گفتم با هواپيماي مجازي گوگل به بالاي روستا رسيدم . نگاهي به پایین انداختم . ازآن بالا هر چه را ميبيني متفاوت است . طبيعت و خانه هاي كاهگلي و كوچه هاي خاطر انگيز همه آن چيزی است كه در سطح مي بيني ، نگاه از سطح خرد است ، اما نگاه از بالا كلان. از بالا به كوچكي و بي مقداري داشته هاي زمين پي مي بري ، ولي نگاه سطحي كوچكترين داشته زمين را آنچنان بزرگ جلوه ميدهد كه ما در حسرت داشتن آنها سالها ميسوزيم و سوزش آن رنج و عذاب مضاعفي را تحمیل ميكند. نگاه از فراي زمين داشته ها و نداشته هايی كه دسترسي به آن جزء آرزوهايمان است را كوچك و حقیر ميكند. شايد هر كدام از ما آرزوي داشتن ملكي ، خانه اي ، ويلايي در فلان جاي خوش آب و هواي ايران و يا حتي خارج از ايران را داشته باشيم . بهتر است اين آزمايش را ، با همين نرم افزار خارق العاده انجام دهيم وبه نتيجه آن قدري بينديشيم . به روي نقطه مورد نظر زوم كنيم ( خانه ، ملك ، ويا هر چيز ديگر ) و بعد با موس كم كم به سمت بالا حركت كنيم و هر چه بيشتر از آن نقطه دور شويم . آنقدر كه نقطه مورد نظر كوچك و كوچكتر شود و در نهايت در مرز جغرافيايي كشورناپديد و آنگاه كل كره زمين مانند نقطه بسيار كوچك در كهكشان راه شيري كه خود نیز يكي از ميليون كهكشانهای عالم هستي است ناپديد شود ، چه احساسي به شما دست مي دهد ؟ پوچي، كوچكي ، بي مقداري،شگفتي و يا شادماني كه به اين حقيقت پي برده ايد ، كره خاكي باتمام جاذبه های درون آن در مقابل هستي بيكران حتي به مانند يك نقطه كوچك هم نيست . حال فكر كنيد كه نوشتن يك دستخط در يك دفتر خانه اسناد رسمي مبني بر اينكه مثلاً صد متر زمين از اين ميليونها كيلومتر وسعت مربوط به فلاني است چقدر مضحك به نظر ميرسد.

برداشت دوم :

چندین سال پيش كه عدد شناسنامه ام قدري كمتر از امروز نشان مي داد به همراه پيرترين بازمانده خاندان پدري بر اساس يك رسم قديمي يك روز قبل از نوروز به مزارستان روستاي زادگاهم رفته بوديم اين مرد پير دوست داشتني كه امروز خودش در ميان يكي از آن مزارها آرميده آرامگاهي را نشانم داد كه روي آن نام رجب فرزند نظرعلي حك شده بود ، رو به من كرد و گفت اين مزار جد توست و آن يكي مزار پدر جدت و همين طور تا هفت نسل قبل من را نشان داد . بعد از اينكه يادشان را گرامي داشتم براي استشمام هواي بهاري از طبيعت زيباي روستا به زمين هاي اطراف ده رفتم ، به روي خاكهاي نرم زمينهاي آماده كشاورزي پا گذاشتم با خود می انديشیدم كه اگر ميانگین سني اجداد من هفتاد سال بوده باشد ، آخرينشان كه نام ونشانش براي ما روشن بود بيش از پانصد سال قبل به روي همين زمينها راه ميرفته و ادعاي مالكيت هزاران متر از زمينهای اين روستا را داشته ، آيا مالكيت از آن ايشان بود حتي اگر از طرف بالاترين شخص آن روزگار تاييديه مبني بر تملك آن زمینها را داشته؟ اگر اينگونه است پس چرا امروز نواده هایش همين ادعا را دارند و گاهاً چنگ و دنداني به هم نشان ميدهند ، سلاحها را از پستوها بيرون ميكشند و سرو صدايي براه مياندازند كه اي داد و بيداد فلاني به حريم زمينهاي من تجاوز كرده است . اين سيكل تكرار شدني در تمام ادوار وجود داشته و روزهاي در پيش رو آينده گان همين ادعا را دارند . پس مالك واقعي كيست ؟ آيا مالكيت يك توهم است ؟

برداشت سوم :

با دلهره و اضطراب به دنبال پيدا كردن نام خود در روزنامه اي كه هر از چند گاهي بين اين و آن دست به دست ميشد بودم ، رازي در آن نهفته بود كه عده اي را خوشحال و عده اي را مغموم و ناراحت ميكرد جواني را ديدم كه جامه بر تن دريد و به هوا پرتاب كرد و گفت: دور شو فقر كه سعادت در راه است ،حكايت كنكور و قبولي در دانشگاه ، داستان موفقيت و خوشبختي براي جمعي، شكست و احساس بدبختي براي جمعي ديگر به همراه داشت ، درآن سالها اعتبار دانشجوي سال اول از كارشناس فارغ التحصيل با چندين سال تجربه بيشتر بود ، مثلاً دانشجوي ترم اول پزشكي از فوق تخصص قلب در بين مردم عوام رتبه بيشتري داشت . اينها را گفتم تا شور وشوق قهرمانان كنكور را بهتر گفته باشم . من در بين آدمهاي خوشبختي بودم كه از سد بلند کنکور پريده بودم ، بار و بنديل بستم و به شهر روياهایم آمدم . دانشگاه كه به پارك زيبايي شباهت داشت در دامنه البرز واقع شده است. مراحل ثبت نام را يكي يكي پشت سر گذاشتم ، نوبت به گرفتن خوابگاه واسكان دانشجويان شهرستاني رسيد . دانشجويان نيازمند خوابگاه بيشتر از تعداد اتاقهاي خوابگاه بودند ، دانشجويان رند خيلي زود متوجه بحران شده و اولين كساني بودنند كه صاحب اتاق شدنند .آنهايي كه دست و پا كمتري داشتند به التماس و گريه روي آوردند . و تعدادي هم مثل من بهت زده شاهد ماجرا بوديم ، واويلايي بود . مهندسان ، پزشكان و كارشناسان جوان به كلي يادشان رفته بود كه براي چه هدفي درآن مكان جمع شده بودنند . حاشيه بر متن غلبه پيدا كرده بود . همه هدف اين بود كه صاحب اتاقي شوي و بار و بنديل را زمين بگذاري . چند روز بعد با فروكش کردن التهاب ، همه دانشجويان به هر ترتيبي بود در خوابگاه اسكان داده شدنند . بعدها بود كه با دوستان در بزمهای شبانه حكايت ورودمان را گفتيم واينكه تمام اين امكانات كه در اختيارمان قرار داده اند فقط بهانه و وسيله اي است كه ما دغدغه اي بجر تحصيل علم ودانش و فراگيري معرفت وآگاهي نداشته باشيم. و بدانيم تمام اين امكانات از خوابگاه گرفته تا ....... همه براي مدت زمان محدود تحصيل است و ما مالك واقعي آنها نيستيم .

برداشت آخر

كره زمين با هرآنچيزي كه در درون دارد . در مقابل عالم هستي حتي به مانند يك قطره در مقابل اقيانوس هم نيست . بنابراين ادعاي مالكيت قسمت ناچيزي از آن توهمي بيش نيست .

امكاناتي كه درون كره خاكي است در طول خلقت زمين محدود و ثابت است و بين نسل هاي كه در آمد و شد هستند دست به دست ميشود ، بنابراين هيچ فردي نميتواند ادعاي مالكيت دائم اين امكانات را داشته باشد .

امكانات زمين براي همه كساني كه در محدوده زماني خاصي در آن زندگي ميكنند با تقدم و تاخر فراهم ميشود . در واقع اين امكانات را به طور موقت در اختيار همه ما قرار مي گيرد تا در دانشگاه زمين رشد تعالي خود را تجربه كنيم حال عده اي تمام زمان تحصيل خود را صرف تملك دروغين ميكنند و در امتحان فينال مشروط و يا مردود ميشوند، عده اي كه تعداشان كمتر از گروه اول است نه تنها همه آن چيزي كه براي حياتشان نياز است را در اختيار دارند بلكه به واسطه آگاهي بر اين موضوع ، همه وقت خود را براي حك كردن نام بر تكه كاغذي به نام سند مالكيت نگذاشته اند در امتحان فينال با نمره قابل قبولي به مرحله بالاتر ميروند . خالق هستي همه آنچيزي كه براي رفاه ما لازم است . تا دروس خود را دراين زندگي بهتر و بهتر بگذرانيم و نمره قبولي را اخذ كنيم در اختيارمان قرارداده است حال اگر در غفلت باشي كه هدف فقط كسب همين امكانات است و همه سالهاي عمر خود را صرف بدست آوردن امكاناتي كنيم كه خالق هستي با نظمي خاص در اختيار همگان قرار داده است . مردود شده و از راه يابي به مرحله بالاتر آگاهي باز مي مانيم .و بايد بدانيم اين امكانات صرفا براي تحصیل در مدت زمانی محدود است و بايد اجباراً آن را در اختيار دانشجويان ورودي سالهاي بعد قرار دهیم پس باید به اين نكته واقف بود كه مالكيت دائم يك توهم است .

موضوعات مرتبط: اجتماعی , ,